De eerste wedstrijd voor Wageningen in het post-coronatijdperk is een feit. De eer was aan ons tweede elftal, dat de bijna honderd aanwezige bezoekers niet teleurstelde.

De laatste keer dat er bij onze vereniging zó lang niet werd gevoetbald, was ons land bezet door Duitse soldaten. Pas op 18 november 1945 hervatte Wageningen destijds weer de competitie. Uit bij Enschedese Boys werd er met 1-0 verloren.

Dat kon beter, dachten de achttien (!) spelers van kersvers trainer Kostas Fragkiadakis. Al ruim zeven weken is zijn formatie trouw twee keer in de week aan het trainen, dus aan motivatie en conditie kon het niet liggen.

Klaar voor de start

Blije gezichten, omstreeks half zeven op sportpark De Zoom. De zin om eindelijk weer – zij het officieus – een wedstrijdje te spelen was groot. En het verlangen naar een welverdiende goudgele beloning na afloop nog groter.

Maar dan moest er eerst wel iets gepresteerd worden, tegen het onlangs opgerichte en tot op het bot gemotiveerde vijfde elftal van Candia’66.

Na het omkleden in twee kleedkamers, een geïmproviseerde anderhalve meter-bespreking en een korte doch vermoeiende warming-up, startte Wageningen met de volgende elf namen:

Op doel: Jano ‘de nul’ Ebbers. Achterin: Luuc Bekkers (c), Dylan Jansen, Tom van Tricht, Henk Lamers. Op het middenveld: Dennis Jacobs, Bart Eulen, Jack Beddows. En in de aanval: Nikos Fragkiadakis, Matthijs de Roos en Nanno Bekkers.

Een leuke opstelling, al zou het maar voor even duren. Want deze spelers wisten: al na een kwart van de wedstrijd (tweeëntwintig minuten) is de kans groot dat er een vervanger voor mij klaarstaat. De keerzijde van een grote selectie, zo’n moordende concurrentie.

Strakke goals

Toch wist de equipe al vroeg zelfvertrouwen te kweken. Na tien minuten schoot gelegenheidsspits Matthijs de Roos verwoestend raak, op aangeven van gelegenheidsmiddenvelder Bart Eulen.

De zeven wisselingen die enkele minuten later volgden, kwamen het positiespel van Wageningen niet ten goede. Desalniettemin bleef het tot de rust 1-0.

Daarna was het de beurt aan wéér een andere formatie op het veld. En ook nu werd er vrij snel weer gescoord. Vleugelspits Zabi Ansari bracht de bal met sleepbewegingen waar menig zaalvoetballer U tegen zegt de zestien in, waarna targetman Derk den Ouden – na donderdag ook wel Derk Bergkamp – de bal zowat met keeper en al in het doel schoot.

Tino Martin

Wat volgde was een vrij ontspannen slotfase. Aardig positiespel, maar te weinig grote kansen. Noem het een cooling-down. Ook Candia’66 leek vrede te hebben met de verloren slag. Mogelijk is op korte termijn de Grebbeberg het strijdtoneel voor een revanche.

De overwinning werd uiteraard – met de maatregelen in acht nemend – nog lang gevierd op ons terras. En ook hierbij chapeau aan onze tegenstanders, die middels hun box en sterke derde helft de klanken van John de Bever en Tino Martin eindelijk weer lieten galmen over sportpark De Zoom.