Het is donderdag op vrijdagnacht, iets na twaalven, en op de Zoomweg staat de bus al klaar. Langzaam aan verzamelt zich een groep kinderen met ouders. Zenuwen, slaap, enthousiasme, bezorgdheid, het is er allemaal. Maar één ding is zeker: JO11-1 van WVV Wageningen gaat naar Disneyland!

Tekst en beeld: Katootje Hendriks

Als er is gekust en geknuffeld stappen de kinderen in. Ouders zwaaien stoer terug, maar oh, wat is het spannend om je kind te laten gaan. Ik heb diep respect en voel me vereerd met het vertrouwen dat zij dus in ons hebben. Er wordt gezwaaid en daar gaan we! De bus vertrekt, maar staat na vijf minuten alweer stil. Adrie is zijn tas vergeten! Gelukkig wordt dit snel verholpen met wat hulp van een ouder en we besluiten dat dit dan het dingetje is dat fout moest gaan deze reis. Dan komt de rest wel goed! De bus brengt ons via Utrecht, Amsterdam en Rotterdam naar Breda waar de laatste passagiers instappen, en rijdt daarna door naar Parijs.

Om half tien staan we op de parkeerplaats van Disneyland Parijs. De kinderen stuiteren en hebben moeite nog naar onze instructies te luisteren. Snel insmeren (het wordt bloedheet) en door de tassencontrole. Om 10.15 uur is het werkelijkheid. We zijn binnen. De verwondering en magie wissen de lange busrit uit. Er worden twee groepen gevormd en we splitsen op.

De dag start in Discoveryland. Grote teleurstelling als blijkt dat Star Wars Hyperspace Mountain in onderhoud is, maar er is meer. Buzz Lightyear Laser Blast en Star Tours worden goed ontvangen. De rijen vallen mee, en al snel zijn we in Frontierland te vinden. Phantom Manor staat hoog op de lijst. In de rij beginnen bij een aantal kinderen de zenuwen. ‘Is het eng?’, ‘Gaat iemand mij laten schrikken?’ en ‘Wat gaat er gebeuren?’

Ik kan roepen wat ik wil dat het echt niet eng is, dat het alleen maar mooi is, maar het instappen is toch spannend. En dan de ontlading.  ‘Het was helemaal niet eng! Het was super gaaf!’ Ik moet lachen. Wat riep ik nou de hele tijd? Een beetje vertrouwen graag! Een groot deel van ons groepje duikt de rij van Big Thunder Mountain in. Niet iedereen is fan van achtbanen, dus wij zoeken een plekje in de schaduw. Wachten duurt lang. Heel lang. De andere groep heeft inmiddels ook de rij gevonden, en ook daar is een achterblijver dus terwijl het gros staat te stuiteren in de rij worden er op de grond ijsjes gegeten en Pokémon gevangen (ja, die zitten ook in Disney). Na een uur komen de kinderen bij ons terug. Het was fantastisch! De groepen komen samen en een flinke stapel hotdogs en patat wordt besteld. Het is inmiddels bloedheet geworden en wij als leiding zoeken een plekje in de schaduw terwijl de kinderen rondrennen en elkaar verhalen vertellen.

In de middag staan er weer spannende attracties op het programma. Pirates of the Caribbean, It’s a Small World, het Labyrint en wat we maar tegen komen. De hitte blijft toenemen en de vermoeidheid slaat toe. Om 17.30 uur besluiten we op souvenirjacht te gaan. Als iedereen voorzien is, is het tijd om de bus op te zoeken. Nog even een stapel mega donuts voor onderweg, en de dag is echt voorbij. Precies op tijd zijn we bij de bus.

De terugweg start met spannende verhalen onderling. Dan de slappe verhalen en gekkigheid omdat we eigenlijk heel erg moe zijn, maar als we Brussel gepasseerd zijn wordt het stil. De ogen gaan dicht, en als we om 03.45 op de Zoomweg aankomen kan een groep opgeluchte ouders zelf hun kinderen wakker maken.

Wat een bijzondere dag. Een dag die mee gaat in de herinneringen van de kinderen. ‘Vroeger toen ik nog bij de jeugd van Wageningen voetbalde…’ Ze zullen het nooit vergeten. Dank aan de sponsor om het mogelijk te maken. Dank aan de buschauffeur voor de veilige rit en dank aan de ouders voor het vertrouwen.