Ons dameselftal speelde een thuiswedstrijd tegen Blauw Geel ’55. Speelster Fleur Orlemans schreef onderstaand wedstrijdverslag.
Na drie weken geen wedstrijd gespeeld te hebben, mochten de meiden eindelijk weer voetballen. Ook nog eens een spannende match, want we waren maar enkele punten van Blauw Geel ‘55 verwijderd, die één plek boven ons stonden. Wel had ons team een opvallend percentage pijnlijke enkels, maar die blessures zie je vaker aan het einde van een seizoen.
En wat hadden de meiden het voetbal gemist. Drie weken geen wedstrijd gaat je niet in de koude kleren zitten. Je gaat bepaalde simpele dingen toch missen. Zo was dat gemis bijvoorbeeld de geur van de voetbalschoenen, die bij sommigen na drie weken weer uit de voetbaltas werden getoverd. De geur van de tomatensoep van Dinie, de geur van het gemaaide kunstgrasveld waar wij onze wedstrijd mochten spelen. Of de geur van scheidsrechter Reinald van Huenen, die onze wedstrijd floot. En in deze gedachten verzonken hoorden vele meiden het eerste fluitsignaal niet eens, en stonden we helaas na 10 seconden al met 0-1 achter. Maar zeg nou eerlijk, kan jij de meiden de schuld geven? Drie weken geen voetbal doet iets met een voetbaldame.
Maar we werden uit onze fantasiewereld gehaald en met onze neus op de feiten gedrukt. Het is nou eenmaal onze zwakte dat wij moeilijk in een wedstrijd komen. Maar gelukkig stond het binnen 10 minuten weer 1-1, door de goal van Lisanne, mede mogelijk gemaakt door een assist van onze transferspeelster Claire en de assist op de assist van Jisca. De eerste helft verliep verder moeizaam. De dames speelden alsof het al 5 mei geweest was en ze allemaal te diep in het glaasje hadden gekeken. Het zat ook allemaal niet mee toen Jisca geblesseerd uitviel (jahoor, weer een enkel) en onze enige wissel Sylvana het veld moest betreden. Deze gouden wissel had 20 minuten lang het slome voetbal moeten aanschouwen en nam gelukkig een dosis spirit mee het veld in. Maar er was meer nodig voor de meiden.
Een peptalk in de rust, door welgeteld drie trainers, gaf de meiden weer goede hoop. Maar helaas mocht het niet baten. In het begin van de tweede helft werd de 1-2 gescoord en dit bepaalde eveneens de eindstand. Toch zag je goed samenspel tussen de meiden en gaf Maike ons steeds een sprankeltje hoop als ze vanaf 20, 30, of soms 50 meter afstand op het doel probeerde te schieten. Ook Jisca ging met haar geblesseerde poot achter het doel zitten, om Anne te voorzien van keepersaanwijzingen.
Respect voor alle meiden die het toch 90 minuten hebben volgehouden, terwijl we drie weken lang geen wedstrijd hebben gehad. Ik heb genoten langs de zijlijn en volgende week Advendo uit moet een makkie worden. Zeg nou zelf, de nummer 2 kunnen we toch makkelijk pakken?
