In de rubriek ‘Het elftal van…’ blikken we in deze voetballoze maanden iedere week met een (oud-)lid van onze vereniging terug op zijn of haar favoriete Wageningen-elftal. Deze week doen we dat met Linn van der Borst.

Bij Wageningen heb ik in veel teams gespeeld, maar toch wel het langste bij vrouwen één. Vanaf mijn vijftiende mocht ik al meedoen met de senioren en hier heb ik dan ook de meeste herinneringen aan. Zelf heb ik het langst als achterste vrouw gespeeld, mijn favoriete positie.

Keeper: Jisca Diederik

Ondanks dat ze het zelf nooit zou toegeven is ze onwijs goed op doel! Ze heeft meerdere strafschoppen tegengehouden en ik voelde me als verdediger altijd een stuk zekerder, als zij achter me stond. We hadden altijd een goede communicatie als het ging om het terugspelen of wel of niet oppakken van de bal.

Linksachter: Meike Piekaar

Meike en ik hebben vanaf de jeugd jarenlang samengespeeld. Omdat we allebei in de verdediging speelden, stonden wel altijd vlak bij elkaar op het veld. Tegenstanders beschreven ons wel eens als bloed-irritant, omdat als je eenmaal langs Meike kwam ik er weer stond en andersom.

Daarnaast waren we een van de weinige meiden die een goede sliding durfden in te zetten als laatste redmiddel. Mogelijk dat er een paar enkels zijn gesneuveld maar daar hebben we het maar niet over. Helaas is Meike gestopt vanwege blessures maar ik heb een hoop leuke herinneringen aan onze wedstrijden samen.

Achterste vrouw: Fleur Orlemans

Fleur begon net als ik vanuit de meiden al vroeg bij de dames. We waren altijd super blij als Fleur meespeelde, want ondanks dat ze een van de jongste was op dat moment, liet ze zich niet aan de kant zetten. Ook als mid-mid is ze onwijs goed, maar ik had haar toch altijd liever in mijn achterhoede, als ik mag kiezen. Naar mijn mening kan je Fleur eigenlijk overal op het veld neerzetten. Zelfs keepen kan ze!

Voorstopper: Hilde Rietman

Met Hilde heb ik aantal jaren gespeeld. Ze was een van mijn favorieten, om voor me te hebben staan. Ik heb spitsen vaak horen vloeken, omdat Hilde niet van ze af te slaan was. Ze was bijna een soort schaduw soms. Daarnaast wist ze ook perfect om te schakelen op het moment dat wij de bal hadden.

Rechtsachter: Sylvana Willemsen

Als er iemand was waar je geen ruzie mee moest krijgen op het veld, was het wel Syl. Meerdere keren heb ik haar terug moeten roepen als ze weer eens bijna iemand aan de haren trok (ja, dit is écht gebeurd). Gelukkig werd dit met de jaren steeds minder en heeft ze de meeste tegenstanders heel gelaten.

Linker middenvelder: Nienke van der Wal

Nienke was altijd onvermoeibaar. Ik snap nog steeds niet waar ze het vandaan haalde, maar ze bleef maar rennen. Als bij iedereen de moed in de schoenen was gezakt omdat we 8-0 achter stonden, wist Nienke nog de motivatie te vinden om als een gek achter die bal aan te gaan. Uiteraard werkte dit aanstekelijk en merkte je dat iedereen daardoor toch een stapje extra deed.

Centrale middenvelder: Hanna Bloemen

Hanna is aantal jaar geleden gestopt bij Wageningen, maar ze was een echte sterspeelster. We noemden haar ook wel inspector gadget. Als je de bal gewoon ergens in het midden van het veld trapte, wist Hanna hem wel op te vangen met haar onwijs lange benen. Hierdoor werd ze helaas ook vaak afgefloten voor gevaarlijk spel. Hanna was daarnaast snel en onvermoeibaar. Na de zomer, als iedereen geen conditie meer had, bleef Hanna gewoon doorgaan met rennen.

Rechter middenvelder: Anniek Lamphen

Als ik iemand moet noemen die er als speelster het meest op vooruit is gegaan, is het Anniek. Uiteraard is er bij haar vaak frustratie geweest als ze de bal niet ook zo hoog of ze ver kreeg als anderen, maar na veel oefenen lukte het ook haar. Helaas kon ze door haar gezondheid niet altijd zoveel spelen als ze graag zou willen, misschien was ze nu dan nóg beter geweest.

Linksbuiten: Marieke Dijkstra

Als ik aan Marieke haar spel denk, denk ik gelijk aan de bal achter het standbeen langs halen. Dit gebeurde meestal als Marieke iemand voorbij wilde spelen. Marieke was altijd lekker fanatiek en gaf niet snel op. Ook als ze eigenlijk niet meer kon en die bal werd gespeeld, vond ze toch de kracht om erachteraan te rennen. Dit was als verdediger heel leuk om naar te kijken, zeker als ik die bal gaf.

Spits: Merel Koedam

Als Merel tijdens te trainingen op doel schoot, doken veel keepers weg. Zoveel kracht zat er achter die bal. Hierdoor kan Merel van een grote afstand toch gevaarlijk op goal schieten. Daarnaast kon ze prachtige steekballen en voorzetten geven waardoor onze links- of rechtsbuiten regelmatig de diepte in werd gestuurd.

Rechtsbuiten: Lena Ettema

‘Gaan, Lena! Gaan!’ werd er vaak geroepen als Lena de bal had. Ze was altijd zo ontzettend snel, tot ergernis van de tegenstanders, die haar niet bij konden houden. Helaas is Lena een beetje een pechvogel en heeft ze het voor elkaar gekregen meerdere keren iets te breken op het veld.

Coach(es): Arjan van der Borst & Robert Tersmette, Peter van der Leur, Patrick Kneepkens & Lars Peters

Eentje uit kiezen is bij mij niet mogelijk. Arjan (mijn vader) en Robert (vader van Meike) hebben me bijna mijn hele jeugd getraind en gecoacht. Hier heb ik onwijs veel leuke herinneringen aan. Maar uiteraard zijn we samen met Peter bijna ongeslagen kampioen geworden en ook dat is iets wat ik niet vergeet. Daarnaast heb ik met Patrick en Lars de meeste lol gehad in de kantine, uiteraard meestal door bier te drinken.

Achter de schermen: Wesley Vullings regelde altijd van alles voor ons en daardoor moet ik hem er ook even tussen zetten! Dankjewel Wes! Jammer dat je nooit bent gaan vlaggen.

Wissels: dat zijn er teveel om op te noemen. Uiteraard zou ik hier bijna iedereen neer willen zetten waarmee ik ooit heb gespeeld maar dan ben ik morgen nog bezig. Hopelijk heb hierbij niemand op haar tenen getrapt. Want ik speel graag met jullie allemaal!